Posted in Հորինուկ, Մայրենի

Գարնան վերջին բույսը (1-ին մաս)

Գարնան վերջին բույսը (1-ին մաս) Հեղինակ` Արևիկ Ստեփանյան

Ահա արդեն գարունը եկավ։ Միշտ ծաղիկները, ծառերը ծաղկում են, ուրախությունն է ծաղկում ծառերից։ Ուրախ է ամեն մարդ։ Գարունը  գեղեցիկ եղանակ է։

Բարև ձեզ ես Մանեն եմ։ Այսօր մեզ մոտ գարուն է եկել, բայց դեռ ձմեռ է` փետրվարի 25-ը: Մեզ մոտ էլ ձյուն չկա, սառը օդ չի փչում… Հետո ես գնացի դուրս (սա առաջին անգամ էր)։ Դուրս եկա և տեսա, որ ոչ մի բույս չկա։ Ոչ ծաղիկ, ոչ ձնծաղիկ և ոչ ծառ։ Ես անհանգստացա։ Հարցրեցի մարդկանց.

— Բարև ձեզ։ Կներեք, բայց ի՞նչ է կատարվում։ Ինչո՞ւ են բոլոր բույսերը կորել։

— Բարև։ Ոչ բոլորն են կորել։ Դեռ միայն մեկն է մնացել։ Նա շատ գեղեցիկ և պտղաբեր է։ Եթե մի մարդ կարողանա բացահայտել այդ տեղը և բերել մեկ տերև մեր քաղաք, ապա մենք կլինենք ամենագեղեցիկ և պտղաբեր երկիրը։

Ինձ դա հետաքրքրեց և ես ճամփորդեցի տարբեր տեղերով, երկրներով, ծովերով և որոշեցի գնալ տիեզերք…

Posted in Մայրենի

Մայրը

Մի գարնան իրիկուն դռանը նստած զրույց էինք անում, երբ այս դեպքը պատահեց։ Էս դեպքից հետո ես չեմ մոռանում էն գարնան իրիկունը։

Ծիծեռնակը բույն էր շինել մեր սրահի օճորքում։ Ամեն տարի աշնանը գնում էր, գարնանը ետ գալի, ու նրա բունը միշտ կպած էր մեր սրահի օճորքին։

Ե՛վ գարունն էր բացվում, և՛ մեր սրտերն էին բացվում, հենց որ նա իր զվարթ ճիչով հայտնվում էր մեր գյուղում ու մեր կտուրի տակ:

Եվ ի՜նչ քաղցր էր, երբ առավոտները նա ծլվլում էր մեր երդիկին կամ երբ իրիկնապահերին իր ընկերների հետ շարժվում էին մի երկար ձողի վրա ու «կարդում իրիկնաժամը»։

Եվ ահա նորից գարնան հետ վերադարձել էր իր բունը։ Ձու էր ածել, ճուտ էր հանել ու ամբողջ օրը ուրախ ճչալով թռչում, կերակուր էր բերում իր ճուտերին։

Continue reading “Մայրը”

Posted in Բանաստեղծություններ, Մայրենի

Կանաչ ախպեր

Է՜յ կանանչ ախպեր,

Է՜յ ճանանչ ախպեր,

Արի՜, քեզ հետ բե՛ր
Արևի շողեր.

Բեր անուշահոտ
Ծիլ, ծաղիկ ու խոտ,
Կարկաչուն վըտակ,
Երկինք կապուտակ,
Խատուտիկ հավքեր,

Զրընգան երգեր,
Գառների մայուն,
Խաղ, ուրախություն.
Է՜յ կանանչ ախպեր,
Է՜յ ճանանչ ախպեր։

1907

Առաջադրանքներ

  1. Ուշադի՛ր կարդա բանաստեղծությունը։
  2. Ո՞ւմ է դիմում հեղինակը։

Հեղինակը դիմում է գարնանը։

  1. Տարվա ո՞ր եղանակն է կերպավորված բանաստեղծության մեջ։

Բանաստեղծության մեջ կերպավորված է գարունը։

  1. Ըստ հեղինակի ի՞նչ է բերելու իր հետ կանանչ ախպերը։ Դո՛ւրս գրիր համապատասխան տողերը։

Արևի շողեր.

Բեր անուշահոտ

Ծիլ, ծաղիկ ու խոտ,

Կարկաչուն վըտակ,

Երկինք կապուտակ,

Խատուտիկ հավքեր,

Զրընգան երգեր,

Գառների մայուն,

Խաղ, ուրախություն.

  1. Ըստ քեզ ի՞նչ է բերելու իր հետ կանանչ ախպերը։

Ըստ ինձ նա բերելու է բնություն, օդ, ուրախություն, տաքություն…

  1. Ի՞նչ տրամադրություն է հաղորդում բանաստեղծությունը։ Ի՞նչ գույնով կներկեիր այն։

Ես կներկեի այս բանաստեղծությունը կանաչ, դեղին, երկնագույն, կապույտ և տարբեր ուրախ և վառ գույներով։

  1. Նկարի՛ր բանաստեղծության հերոսին։

  1. Գարնանային մի հրավեր էլ ինքդ գրի՛ր։

Ուրախ եղիր սիրելի մարդ,

Եկան ուրախ գարնան օրեր,

Միշտ ուրախ լինի երկիրը, 

Սիրող մարդկանց հետ քո սիրելի։

Posted in Մայրենի

Տերն ու ծառան

Աստված բարի տա ձեզ էլ, երկու ախպորն էլ։ Լինում են, չեն լինում՝ երկու աղքատ ախպեր են լինում։ Մտածում են՝ ինչ անեն, ոնց անեն, որ իրենց տունը պահեն։ Վճռում են՝ փոքրը տանը մնա, մեծը գնա մի ունևորի ծառա մտնի, ռոճիկ ստանա, ղրկի տուն։

Էսպես էլ մեծը վեր է կենում գնում, մի հարուստի մոտ ծառա մտնում։

Ժամանակ նշանակում են մինչև մին էլ կկվի ձեն ածելը։ Էս հարուստը մի չլսված պայման է դնում ծառային։ Ասում է. «Մինչև էն ժամանակը թե դու բարկանաս, դու հազար մանեթի տուգանք տաս ինձ, թե ես բարկանամ, ես տամ»։

— Ես որ հազար մանեթ չունեմ, ո՞րտեղից տամ,- ասում է ծառան։

— Բան չկա, փոխարենը ինձ տասը տարի ձրի կծառայես։

Տղեն մին վախենում է էս տարօրինակ պայմանից, մին էլ մտածում է, թե ինչ պետք է պատահի։ Ինչ ուզում են՝ անեն, ես եմ ու չեմ բարկանալ, պրծանք գնաց։ Իսկ թե իրենք կբարկանան, թող իրենք էլ տուժեն իրենց դրած պայմանով։

Ասում է՝ լավ, համաձայնում է։

Պայմանը կապում են, ու մտնում է ծառայության։

Continue reading “Տերն ու ծառան”

Posted in Բնագիտություն

Աղ

Ամեն մի սննդամթերք, նույնիսկ հացը, կարելի է փոխարինել մեկ ուրիշով: Աղը միակ սննդամթերքն է, որը ոչնչով չի փոխարինվում, առանց աղի ապրել հնարավոր չէ: Բժիշկները պարզել են, որ կենդանի էակը աղ չստանալով’ մահանում է:

Բարեբախտաբար, բնությունը բավականաչափ աղ Է կուտակել: Աղի պաշարները գտնվում են գետնի տակ, երբեմն աղի շերտերը հասնում են մինչև մեկուկես կիլոմետր հաստության: հազարավոր տարիների ընթացքում գետնի տակ գտնվող աղը այնքան է պնդացել, որ այն անվանում են քարաղ: Գետնի տակից աղը հանելու համար խոր հանքահորեր են փորում:

Աղը արդյունահանում են ոչ միայն գետնի տակից, այլև ցամաքած լճերի հատակից և նույնիսկ դեռևս չցամաքած աղի լճերից: Հայաստանի հանրապետությունում աղ արդյունահանում են երևանի հյուսիսային մասում գտնվող Ավանի աղահանքից:

Աղի մասին կան իմաստուն խոսքեր: Ժողովրդի մեջ լայն տարածված է «աղ ու հաց» արտահայտությունը, որը խորհրդանշում է բարեկա­մություն, հյուրընկալություն:

Continue reading “Աղ”

Posted in Русский язык

Род

Прочитай рассказ и ответь на вопросы.

Семейный закон

Всё у Павлика было хорошо: уроки делал аккуратно, помогал в доме. Только плохо просыпался.

Папа с мамой встают сразу, как зазвонил будильник. А Павлик ждёт, чтобы к постели подошла мама и попросила: «Сыночек, проснись».

Но и после этого Павлик не встаёт. Он ждёт, чтобы включили радио.

— Ты выползаешь из постели, как муха из варенья, — сердится папа. — Давай установим закон: будильник ещё не кончил звонить, а мы уже на ногах.

Мама согласилась. И Павлик согласился. Разговор был вечером, когда спать не хотелось.

Утром зазвонил будильник. Павлик проснулся и стал ждать, когда подойдёт мама, когда заговорит радио. Но тут он вспомнил уговор. И выскочил из постели. Первый раз они без спешки позавтракали, на работу и в школу не бежали. А всё потому, что никто не нарушил закон, хотя он и был всего лишь семейный, для трёх человек.

Существительные бывают мужского, женского и среднего рода.

Род можно определить по окончанию. Существительные женского рода имеют окончания -а, -я (девочка, песня) и нулевое окончание (степь).

Существительные мужского рода имеют нулевое окончание (мост , класс , край ).

Исключения: папа, Алёша, Ваня и другие мужские имена.

Существительные среднего рода имеют окончания -о, -е (лето, поле).

Выпиши из рассказа «Семейный закон» слова в три столбика.

мужской род, женский род, средний род

Средний род — радио, варенье, утро.

Мужской род — Павлик, папа, будильник, сыночек, закон, разговор, вечер, уговор, человек.

Женский род — мама, постель, муха, работа, школа, нога.

Прочитай.

Он, мой — мужского рода.

А женского — она, моя.

Мой день, моя свобода.

Мой дом, моя семья.

Ещё остался средний род:

Оно, моё — гнездо, добро.

Posted in Մաթեմատիկա, Մաթեմատիկական խնդիրներ

Կոտորակ 2

Գտիր 120 թվի 4/6 մասը։

1) 120 ÷ 6 = 20

2) 20 × 4 = 80

Գտիր 180 թվի 5/3 մասը։

1) 180 ÷ 3 = 60

2) 60 × 5 = 300

Գտիր 240 թվի 6/40 մասը։

1) 240 ÷ 40 = 6

2) 6 × 6 = 36

Գտիր 250 թվի 4/5 մասը։

1) 250 ÷ 5 = 50

2) 50 × 4 = 200

Քանի՞ դեցիմետր է 2/10 մետրը։

1 մետր — 10 դեցիմետր

1) 10 ÷ 10 = 1

2) 1 × 2 = 2

Քանի՞ մետր է 3/4 կմ-ը։

1 կիլոմետր — 1000 մետր

1) 1000 ÷ 4 = 250

2) 250 × 3 = 750

Քանի՞ սանտիմետր է 3/5 մետրը։

1 մետր — 100 սանտիմետր

1) 100 ÷ 5 = 20 

2) 20 × 3 = 60

Քանի՞ րոպե է 4/6 ժամը։

1 ժամ — 60 րոպե

1) 60 ÷ 6 = 10

2) 10 × 4 = 40

Քանի՞ ժամ է 5/6 օրը։

1 օրը — 24 ժամ

1) 24 ÷ 6 = 4

2) 4 × 5 = 20

Քանի՞ մետր է 3/10 կիլոմետրը։

1) 1000 ÷ 10 = 100

2) 100 × 3 = 300

Գտիր մետրի 3/5 մասը։

1) 100 ÷ 5 = 20

2) 20 × 3 = 60

Արտահայտիր 2/3 ժամը րոպեներով։

1) 60 ÷ 3 = 20

2) 20 × 2 = 40

 

13. Գտիր թվի նշված մասը։

450-ի 2/9-րդ մասը

1) 450 ÷ 9 = 50

2) 50 × 2 = 100

280-ի 5/7-րդ մասը

1) 280 ÷ 7 = 40

2) 40 × 5 = 200

300-ի 7/10-րդ մասը

1) 300 ÷ 10 = 30

2) 30 × 7 = 210

480-ի 5/6-րդ մասը:

1) 480 ÷ 6 = 80

2) 80 ÷ 5 = 400

 

14.Արտահայտիր նշված միավորներով։

(1/6)ժ= 10ր

(1/4)կմ = 250մ

(1/6) օր = 4ժ

(1/4) տարի = 3ամիս

(1/25) ց = 4կգ

(1/5) մ = 20սմ:

 

15.Արտահայտիր նշված միավորներով։

(3/4) ժ= 45ր

(3/10) կմ = 300մ

(5/6) օր = 20ժ

(5/6) տարի = 10ամիս

(3/4) ց = 75կգ

(7/10) մ = 70սմ:

 

16. Տուփում կար 20 միատեսակ մատիտ։ Տուփից հանեցին դրանց 3/5 մասը։ Քանի՞ մատիտ մնաց տուփում։

1) 20 ÷ 5 = 4

2) 4 × 3 = 12

3) 20 — 12 = 8

8 մատիտ մնաց։

Posted in Մայրենի

Դստեր` Նվարդի հուշերից

Դստեր` Նվարդի հուշերից

Հայրիկը երեխաների անունները դնում էր հատուկ խնամքով: Հիշում եմ, նորածին աղջկա Սեդա անունը գտնելու համար պատմական գրքեր էր նայում, և կարծեմ 19-րդ դարի իշխանուհու անուն է: Լևոն Շանթին այդ անունը շատ դուր եկավ և նա էլ այդ անունով իր «Հին աստվածների» հերոսուհուն կնքեց:

Մեր անուններից երեքը Թաֆֆու «Սամվելից» է առնված` Մուշեղ,Աշխեն, Նվարդ: Արեգի անունը դրել է Ղազարոս Աղայանը. հայրիկն Աղայանին գրել էր, թե մի երեխա էլ ավելացավ, և ստացել պատասխան. թե աղջիկ է, անունը դիր Արեգնազան, թե տղա է` Արեգ:

Մյուս տղաների անունները` Արտավազդ և Համլիկ, հայրիկն իր դրամաներից է վերցրել:

***

Հայրիկը շատ հոգատար էր տասը երեխաներից ամեն մեկի հանդեպ: Երբ մեկը հիվանդանում էր` մոտենում էր գրկում, գուրգուրում, տաքությունն իմանում, հետո հարցնում. «Սիրուն ջան, ի՞նչ ես ուզում որ բերեմ…»: Երբ ասում էինք` ոչինչ, բացականչում էր. «Պա´հ, էդ ինչ դժվար բան ուզեցիր. ես ոչինչը ո՞րտեղից գտնեմ…»:

Գնում էր և վերադարձին հետը բերում էր նարինջ, Գանձակի խաղող կամ խնձոր: Սովորաբար դա ձմեռն էր լինում, երբ հիվանդանում էինք անգինայով: Իսկ առհասարակ, քիչ էինք հիվանդանում:

***

Մարդու զարգացման գործում ընթերցանությանը, ինքնակրթությանը, զրույցին, անձնական շփումներին ավելի մեծ տեղ էր տալիս, քան դպրոցին: Հաճախ էր ասում. «Մեր տունը ձեզ համալսարան»: Եվ իրոք, մեր տունը մի համալսարան էր հայրիկի ճոխ գրադարանով, նշանավոր հյուրերով, իմաստուն զրույցներով, ժամանակի իրականության հետ ունեցած լայն շփումներով: Շատ էր ուզում, որ երեխաները դառնան նուրբ և ազնիվ ճաշակի տեր մարդիկ:

Ասում էր.-Ամենից շատ ինձ մարդու անճաշակ լինելն է բարկացնում: Ամենագլխավորը կյանքում` ճաշակն է: Ճաշակը կյանքի բույրն է:

***

Հսկող աչք էր, սիրող ձեռք և գթառատ սիրտ:

***

Բնավորությամբ պարզ էր, լավատես ու ժպտուն, ամեն ինչ հեշտացնող, հեշտ ու թեթև տանող, բայց իր վիշտն ու ցավը տանում էր վարագուրած, անտրտունջ: Նույնիսկ մտերիմ մարդիկ չգիտեին նրա հոգսերն ու տառապանքները: Եվ իր անձնական, ընտանեկան և գրական կյանքի բոլոր դժվարություններն ու նեղությունները տարել, հաղթահարել է մեն-մենակ:

Նրա հայտնի քեֆերն ու ժամանցներն ասես ինքնամոռացման միջոցներ էին, խաբում էր և´ իրեն, և´ ուրիշներին. «…Ուզում եմ մի կերպ ժամանակն անց կացնել, քեֆի մեջ լինի, թե զրույցի»:

«Իմ ուրախության ժամերին մասնակից եմ անում բոլորին, իսկ իմ արցունքներն ու վիշտը հայտնի են միայն ինձ»,- Կարլեյլի այս խոսքը հայրիկը կարող էր ասել իր մասին:

Շատ ոգևորվող էր և ուրիշներին էլ ոգևորող, տրամադրող:

Շատ էր տպավորվող, զգայուն. մի փոքրիկ լավ վերաբերմունք բավական էր, որ ջերմանար, ուրախանար և ընդհակառակը` վատ վերաբերմունքից` նեղանար, փակվեր, հեռանար:

***

Գրական միջավայրի մեծ հաշտեցնողն ու հուսադրողն էր: Ամեն ընդհարում, գժտություն կարողանում էր մեղմացնել, վերացնել: Այդ գիծը ժառանգել էր հորից: Մերձավորներն ասում էին` նա զարմանալի կերպով կարողանում էր իրար դեմ լարված կողմերը հաշտեցնել, հանգստացնել, ներդաշնակություն, խաղաղ տրամադրություն ստեղծել:

Շնորհիվ իր ներքին տակտի, վարվեցողության եղանակի ու ձևի, նրան հաջողվում էր մոտ բարեկամական կապեր հաստատել ռուս, ադրբեջանցի, վրացի և այլազգի գործիչների, գրողների, արվեստագետների հետ, թեկուզև նոր ծանոթ լիներ, կամ դիմացինի լեզուն չիմանար, ինչպես այդ հաճախ պատահում էր զանազան տեղերից եկած հյուրերի հետ, նրանց հետ թարգմանի միջոցով կարողանում էր մտերմանալ և բարեկամանալ:

Կարողանում էր իրար հետ գժտված մարդկանց հաշտեցնել. Նման դեպքեր եղել են ոչ միայն մեր գրողների, այլև վրաց գրողների կյանքից:

Օրինակ մի դեպք, որը հանրահայտ է: Ղազարոս Ազայանը և Պերճ Պռոշյանը գժտված էին և տարիներով իրարից խռով: Հայրիկը շատ էր ուզում նրանց հաշտեցնել: Մի կիրակի օր, առավոտը, Պռոշյանը հյուր է գալիս Թումանյանին, և այդ օրը, ինչպես միշտ, Աղայանը ճաշին պետք է լիներ Թումանյանի մոտ: Թումանյանը Պռոշյանին զբաղեցնում է մինչև ճաշի ժամը, ու Ղ.Աղայանը գալիս է: Ճաշում են միասին և այդ օրը երեքով միասին նկարվում են, հաշտությունը հավերժացնում այդ լուսանկարով:

 

***

Հայրիկը Աղայանից հետո մտերիմ ընկեր , կարելի է ասել, չունեցավ: Անդրանիկը այն սակավաթիվ մարդկանցից էր, որ առաջին հանդիպումին ընկերական մտերմության կամուրջ ստեղծեց իրենց միջև:

Նա մեծ հայրենասեր էր և ժողովրդասեր: Խառնվածքով ժողովրդական մարդ էր, հասարակ, շատ հասարակ մարդ, ջերմ սրտի տեր: Ժողովրդական ավանդությունների, առակների շտեմարան էր, լավ պատմող էր, զրույց անող և իր զրույցներով ու հետաքրքրիր պատմություններով գրավել էր հայրիկին, որի մեջ լավ զրույց անողի, պատմողի սերը շատ էր ուժեղ:

Նրանց մտերմացնող հանգամանքներից մեկն էլ հայ ժողովրդի ծանր վիճակն էր: Երկուսին էլ մտահոգում էր ժողովրդի ճակատագիրը, հատկապես 1915-1916 թվականներին: Երկուսն էլ քննադատորեն էին վերաբերվում դաշնակցությանը: Շատ հարցերում նրանց տեսակետները համընկնում էին: Երկուսն էլ օպոզիցիոն դիրք էին բռնել դեպի ազգային խորհուրդը: Քանի-քանի երեկոներ մինչև ուշ գիշեր նստած զրույց էին անում, խոսում քաղաքական գործիչներից, դժգոհում, վրդովվում ու ջղայնանում…

-Հա է´, հա~…-ասում էին ու շարունակում իրենց խոսքը:

Անդրանիկն արտաքուստ խիստ արտահայտություն ուներ, խոժոռ էր, մի քիչ էլ կոշտ դիմագծերով: Բայց երբ ժպտում էր, մեղմանում էր նրա դեմքը, պայծառանում և մանկական արտահայտություն ստանում: Ունենալով այդպիսի նկարագիր, կյանքում փնտրում էր հակառակը` նուրբը, մեղմը, գեղեցիկը: Նրան ձգում էր, գրավում էր կանացի քնքշությունը: Հիշում եմ, այդ ժամանակ Թիֆլիսում, Գոլովինսկի պողոտայում, Արտիստական թատրոնի մոտ բացվել էր «Чашка чая» կաֆե: Այնտեղ տեսել էր մի ջահել, սիրուն աղջկա, որ մատուցողներից էր: Անդրանիկի վրա մեծ տպավորություն էր արել այդ աղջկա նազանքը, նուրբ ու կիրթ շարժումները: Մի անգամ ասաց . «Այդ աղջիկը իր նազանքով զիս կվառե, հոգիս կհանե…»:

***

Վրաց պոետներն ու գրողները առանձին ակնածանքով էին վերաբերվում հայրիկին: Երբ նրա հետ անցնում էինք Դվարցովայա փողոցով, վրացիները հեռվից տեսնելով նրան, մոտենում էին, կանգնում, ողջունում. “Привет Арарату!”: Իսկ երբ մեր տան մոտովն էին անցնում, գիշեր լիներ թե ցերեկ, հայրիկին դուրս էին կանչում պատշգամբ, ողջունում էին, մի ջերմ խոսք ասում` անցնում կամ ուղղակի բարձրանում էին տուն, իրեն մոտ:

***

1916 թվականին հունվարյան ցուրտ օրերը կյանքում ու գրականության մեջ մնացին որպես տոնական ջերմ օրեր` բրյուսովյան օրեր:

Առաջին անգամն էր, որ ռուս նշանավոր գործիչ այնքան ջերմ խոսքեր էր ասում և այնքան բարձր գնահատական տալիս հայոց գրականությանը:

Բրյուսովը բացառիկ ընդունելություն ու վերաբերմունք գտավ ինչպես Բաքվում, այնպես էլ Թիֆլիսում, ապա և Երևանում: Պողոս Մակինցյանը, որ դասատուի պաշտոնով Երևանում էր, Բրյուսովի գալու առթիվ Թիֆլիս էր եկել, մասնակցելու այդ օրերին:

Բրյուսովի առաջին դասախոսության մասին հայտարարված էր թերթերում և աֆիշներում: Տոմսերը վաճառվում էին Թիֆլիսի «Чашка чая» կաֆեում: Հենց առաջին օրը բոլոր տոմսերը սպառվեցին:

Բրյուսովի գալու օրը` հունվարի 12-ին, մի խումբ գրական-հասարակական գործիչներ հայրիկի առաջնորդությամբ գնացին կայարան: Բրյուսովը կնոջ` Յոհաննա Մատվեևնայի հետ էր. դիմավորեցինք ծաղկեփնջերով, ծանոթացանք: Եկանք «Гранд отель» հյուրանոցը /Գոլովինսկի պողոտա/: Հայրիկը նախորոք վերցրել էր երկու սենյականոց լավագույն համարն այդ առաջնակարգ հյուրանոցում: Մի կարճ ժամանակ հյուրանոցում մնալուց հետո, հայրիկը նրանց ընթրիքի հրավիրեց մեր տուն: Մոտը փող չուներ, Մակինցյանից պարտք վերցրեց: Տանն էլ նախօրոք ոչինչ չէինք պատրաստել, բայց հայրիկը ամենայն հանգստությամբ հյուրերին ու դիմավորողներին ընթրիքի հրավիրեց: Գնացինք Պուշկինի փողոցի շուկան, գնումներ արինք, բերինք տուն: Ժամը 9-ին հյուրերը եկան: Երեկոն անցավ ջերմ ու հետաքրքիր:

Մյուս օրը` հունվարի 19-ին, Արտիստական թատրոնում Բրյուսովը դասախոսություն կարդաց հայ պոեզիայի մասին, որը գտավ բացառիկ ընդունելություն: Նույն օրը, ի պատիվ Բրյուսովի, շքեղ բանկետ տրվեց. հարյուրից ավելի հյուրեր կային. թամադան հայրիկն էր:

Հաջորդ օրը Բրյուսովը մեկնեց Երևան:

***

Մրգի սիրահար էր, ամեն տեսակի միրգ էր գնում, շատ էր սիրում խնձոր և ընկույզ: Մի օր ընկույզ էր առել` ամբողջ մի պարկ. բերին տուն, քանի կոտրեցինք` փուչ դուրս եկավ: Հարցրինք, թե` հայրիկ, ինչու՞ չէիր փորձում, հետո առնում, թե` մի հինգը կոտրեցի, բոլորը փուչ դուրս եկան, ասի ուրեմն մնացածը լավը կլինի. ծախողն էլ մի խեղճ մարդ էր, ուզում էր ծախի, շուտ տուն գնա, ասում էր երեխեքս սոված են. մեղքս եկավ` վերցրի:

Continue reading “Դստեր` Նվարդի հուշերից”